Zondagmorgen, net voor we zouden vertrekken richting Westelijke Sahara vernamen we het slechte nieuws ivm de aanslagen in Mali. We weten momenteel niet of we door Mali zullen kunnen reizen en we zullen ons in Senegal goed informeren hoe de situatie nu is en dan beslissen of we verder reizen. De vier dagen durende rit door de Westelijke Sahara was heel zwaar en vooral heel eentonig. De enige afwisseling tijdens de rit waren de vele politiecontroles, waarbij we telkens een copie van onze paspoorten moesten geven (waarschijnlijk voor in hun plakboek). De campings in Tarfaya en Boujdour waren heel basic en we hoopten dan ook om in Dakhla in een hotel te kunnen overnachten. Maar spijtig genoeg voor ons was er net op dat moment een congres in Dakhla waardoor alle hotels volgeboekt waren en we dus weer op een camping terecht kwamen. Woensdagmorgen zijn we daar om 07.00 u vertrokken omdat we de grens naar Mauritanië over moesten en we zeker in Nouadhibou wilden aankomen voor het donker werd. Om 13.00 u bereikten we de grens. Marokko uitrijden ging nog vrij vlot, enkele formaliteiten en ongeveer een uur later mochten we niemandsland inrijden. Een drie kilometer lange strook tussen Marokko en Mauritanië waar geen weg is en die omringd is door mijnen. Na een kwartier vonden we de Mauritaanse grens en daar begon het Afrikaanse avontuur pas echt. Gidsen die ons overrompelden om hun diensten aan te bieden en ons wel eventjes vlot de grens over zouden helpen en al het papierwerk voor ons zouden regelen. Een van de gidsen had zich zo opgedrongen dat we hem lieten begaan maar na een uur wachten waren we nog altijd even ver en hebben we het toch maar zelf geregeld. Uiteindelijk heeft het 4 uur geduurd voor we Mauritanië in mochten. We zijn dan maar vlug doorgereden naar Nouadhibou waar we net voor het donker werd aan ons hotel arriveerden. We waren zo uitgeput door het lange wachten en de hitte dat we besloten om nog een extra dag in Nouadhibou te blijven. Morgen rijden we verder naar Nouakchot, een rit van ongeveer 480 km.