Ondertussen zijn we in Burkina Faso aangekomen maar vanwege de heel slechte internetverbinding en vermoeidheid van het vele rijden hebben we jullie eventjes niet op de hoogte kunnen houden van het verdere verloop van de reis.

Woensdagochtend 18 maart hebben we, met toch een beetje pijn in het hart, afscheid genomen van de Lampsar Lodge in Senegal. Het was er zalig uitrusten maar we moesten verder want we hebben nog heel wat kilometers af te leggen. De rit ging richting Matam, onze laatste stop voor de grensovergang met Mali. De weg was in heel goede staat en deze keer hadden we geen last van de vele politiecontroles langs de baan maar van de vele verkeersdrempels. Bij ieder dorpje dat we passeerden waren er wel een paar verkeersdrempels en we passeerden echt wel veel dorpjes. Dat is natuurlijk een goede zaak voor de plaatselijke bevolking maar zo ging het ook niet echt vooruit. Na ongeveer de helft van onze route afgelegd te hebben kwam er een einde aan de verkeersdrempels en we dachten terug goed te kunnen doorrijden maar vanaf daar werd de toestand van de baan alsmaar erger, grote en diepe putten en op bepaalde plaatsen was de baan zo goed als volledig weg. Uiteindelijk hebben we ongeveer 6 uur gereden over een afstand van zo'n 390 km, we kunnen het bij ons niet voorstellen. Inmiddels waren we aangekomen in Ourossogui, vlakbij Matam. Daar was volgens internet een sober maar proper hotel maar dat klopte helemaal niet en we besloten om verder te rijden naar Matam waar ook een proper hotelletje zou zijn. Op het kleine stukje tussen Ourossogui en Matam moesten we stoppen voor een politiecontrole, onze eerste controle in Senegal. De agent wou blijkbaar zijn gezag goed laten gelden, hij inspecteerde alle papieren heel zorgvuldig en eiste om de printversie van de reservatie te zien van het hotel waar we logeerden. Die hadden wij natuurlijk niet, we hadden zelfs geen reservatie. We zegden dan maar dat we onmogelijk onze reservaties konden printen aangezien we steeds onderweg zijn maar hij bleef er maar over doorgaan dat dit verplicht was. Op onze vraag of we dan misschien een printer moesten bij hebben tijdens onze reis, antwoordde hij zelfs bevestigend. Het was dus duidelijk een agent die op zijn strepen stond maar na enige discussie mochten we dan toch verder rijden. Het hotel in Matam bleek volzet en we moesten dan toch terug naar het hotel in Ourossogui. Gelukkig was het maar voor één nacht want het hotel was echt wel heel vuil, goor en donker met bovendien heel onvriendelijke uitbaters. Donderdagmorgen 19 maart zijn we om 07.00 u vertrokken, op weg naar de grens met Mali, een 210 km. Het was terug een baan met heel veel putten, dus ging het weer tergend langzaam vooruit. Na 5 uur rijden kwamen we aan in het dorpje Kidira, de grens. De politiecontrole om Senegal uit te rijden verliep heel vlot. Daarna moesten we richting douane en daar stootten we op een enorme file vrachtwagens. Heel het dorp stond vol met vrachtwagens maar met de hulp van de wagen voor ons waar een Afrikaans koppel in zat zijn we al de vrachtwagens kunnen passeren en voor we het wisten bevonden we ons in Mali, waar we ook voor de eerste keer een ebola controle kregen. De rest van de formaliteiten verliep vrij vlot en 2 uur later mochten we doorrijden. Vanaf de grens in Mali zijn we doorgereden naar Kayes. Opvallend is wel dat de natuur in Senegal en Mali helemaal anders is dan in het dorre en droge Mauritanië. We hebben altijd veel bekijks als we door de vele dorpjes rijden en veel mensen en vooral de kinderen zwaaien ons dikwijls heel enthousiast toe. Het vervolg van onze doortocht in Mali is voor morgen, samen met enkel nieuwe foto's.