Vrijdag 20 maart hadden we de etappe voor de boeg waar we allemaal het meest tegen opzagen, 620 km rijden van Kayes naar Bamako. Uit reisverslagen die we gelezen hadden voor ons vertrek wisten we dat het een zware tocht zou worden waar we ongeveer 10 à 12 uur zouden over doen.

Om 06.00 u zijn we opgestaan en een half uur later waren we al onderweg. En inderdaad, het was een echte ‘highway to hell’, het grootste stuk van de baan was in heel slechte staat met heel veel putten waardoor we maar met een slakkengangetje vooruit kwamen. Ook de hitte maakte het ons moeilijk, sedert we in Mali zijn hebben we overdag temperaturen die vlot over de 40° C gaan. Zelfs met airco in de auto hadden we het op sommige momenten heel moeilijk en hadden we amper nog oog voor het mooie landschap waar we doorreden. Het was ook heel belangrijk dat we voor het donker in Bamako aankwamen, als toerist in het donker rondrijden in Mali is, gezien de huidige toestand, zeker niet aangeraden. Bamako is een drukke, hectische stad met veel verkeer en vooral veel brommers die precies van overal tegelijk kwamen maar het is ons op het nippertje gelukt en we zijn rond 18.30 u, net voor het donker werd, aangekomen in de ‘Sleeping Camel’ onze slaapplaats voor die nacht. De ‘Sleeping Camel’ is een gezellige bedoening met eenvoudige maar propere kamer en heel lekker eten. Zaterdagochtend zijn we vroeg vertrokken richting Koutiala, +/- 90 km voor de grens van Burkina Faso. Eerst moesten we terug iets noordelijker rijden naar Segou om daarna terug zuidelijker naar Koutiala te rijden. Er was ons gezegd dat de baan tot in Segou heel goed berijdbaar was maar dat het daarna terug een baan vol putten was en we waren dus op het ergste voorbereid maar dat was nergens voor nodig, de 350 km tussen Bamako en Koutiala hebben we vlot gereden. Gelukkig maar want onze slaapplaats, hotel Flasso was moeilijk te vinden. Uiteindelijk heeft een vriendelijke man ons met zijn brommer begeleid tot aan het hotel. Het was een typisch Afrikaans hotel, heel basic, maar het was er proper, en een leuke verrassing… ze hadden er Guinness! Wat we wel vreemd vonden was dat er per kamer maar één ontbijt voorzien was, dus 3 ontbijten voor 5 personen. Maar eigenlijk was dat niet zo’n groot probleem want door de grote hitte hier hebben we sowieso geen al te grote eetlust en met de 3 ontbijten hadden we meer dan genoeg voor ons 5. Zondag 22 maart hebben we het laatste stukje Mali gereden en zijn we de grens met Burkina Faso overgestoken.

Wat ons het meest is bijgebleven van Mali is dat het een heel mooi land is met veel meer groen dan in Mauritanië en Senegal. We zijn onderweg heel veel leuke dorpjes tegengekomen. Het is wel spijtig dat Mali momenteel niet echt veilig is voor toeristen anders waren we zeker iets langer in Mali gebleven.